«адамның қарғысы, назы жібермейді»

Question

Саламатсыздар ма?

Алдымен қысқа ғана болған оқиғаны шолып өтейін.

Ауылдан, тәрбиелі отбасынан шықтым. Мінезім салмақты, бірдоға жанмын... Адаммен араласу үшін маған ұзақ уақыт керек.

Жоғары оқу орнымды жақсы аяқтадым. Жұмыс істеп жүрмін (қазір де ........) енді тұрмыс құрсам, отбасылы болсам деп жүргенде Е.  (ол жігіт ҚМДБ жанындағы имамдар даярлайтын Ислам институтын оқыған) деген азаматпен таныстым... Жұбымыз жарасқандай болды, «қыз болмасаң алмай» деген соң, босағасын аттамай жатып қыз екенімді оған дәлелдедім. Мен келем мені тос деп сол кеткеннен мол кетті (турасы мені алдап, тастап кетті)...

Қазір тұрмысқа да, бала да сүйе алмай жалғыз жүрмін...

13 жыл уақыт өтсе де маған істеген жамандығын ұмыта алмаймын.

Жанымды осынша жаралағаны үшін, қанша қиындық көргенім үшін оны күні-түні жылап, қарғаймын.  Өзімнен қорқамын, кейде кек алып, есемді қайтарсам деп ойлаймын. Әрине, дұрыс емес екенін де білемін.

Жасым өтіп барады, жалғыздық жанымды жейді, басқа адамға қарай алмадым.

Ол - бақытты балалы-шағалы. Есебі түгел.

Айтайын дегенім үлкендерден еститін едім «адамның қарғысы, назы жібермейді» деп. Қарғыс айтқан деген дұрыс па? Оған қарғысым тие ме? Не істеме екен? Ақыл айтыңызшы?